Vorto: oriento

  1. Unu el la kvar geografiaj ĉefpunktoj, difinata per tiu parto de la horizonto, kie oni vidas la sunon leviĝi, kaj kontraŭa al la okcidento; la direkto difinata per tiu ĉefpunkto.

    • supreniru sur la supron de Pisga, kaj direktu viajn okulojn al okcidento kaj al nordo kaj al sudo kaj al oriento

    • ŝi timis la kokokrion, ŝi timis la unuan ruĝan strion en la oriento, ĉar se ŝia laboro ne estos finita ĝis tiam, ŝi pereos

    • al ĉia lando oni povas veni ne sole de oriento, sed ankaŭ de okcidento

  2. Terparto kuŝanta oriente de la hejmo de koncerna civilizo.

    • a. La landoj kuŝantaj oriente de Okcidenta Eŭropo.

      • tapiŝoj el Oriento

    • b. La landoj kuŝantaj oriente de Palestino.

      • kaj tiu homo estis pli eminenta, ol ĉiuj filoj de la oriento

      • jen saĝuloj el la oriento venis al Jerusalem, dirante: Kie estas tiu, kiu estas naskita Reĝo de la Judoj?

  3. Ĉe la framasonoj, parto de loĝio, kie sidas la loĝiestro.

En aliaj lingvoj

    • La angla: east
    • La belorusa: усход
    • La bretona: reter, sav-heol
    • La ĉeĥa: východ (svět.strana)
    • La ĉina: 东 (tr. 東) [dōng], 东方 (tr. 東方) [dōngfāng]
    • La franca: est, orient
    • La germana: Osten
    • La greka: ανατολή
    • La hispana: este, oriente
    • La hungara: kelet, napkelet
    • La indonezia: timur
    • La nederlanda: oosten (zn.)
    • La pola: wschód
    • La portugala: oriente, este, leste, nascente (geogr.), levante (geogr.)
    • La rusa: восток
    • La slovaka: východ
    • La sveda: öst
    • Volapuko: lefüd
    • La bretona: ar Reter, ar Sav-Heol
    • La germana: Orient