Vorto: adverbo

  1. Vorto prezentanta diversajn cirkonstancojn (lokon, tempon, manieron kaj tiel plu) aŭ ecojn de agoj, okazaĵoj, ecoj: ekzemple «tie», «tien», «neniam», «tiel», «tre», «ankaŭ», «varme», «sencele».

    • la adjektivo difinas la substantivon aŭ la pronomon havantan sencon de substantivo kaj la adverbo difinas la verbon

    • sciante de la vorto la formon substantivan, vi jam antaŭe, kaj sen ia lernado, scias ankaŭ ĝian adjektivon kaj ĝian adverbon

    • «ekstr» povas esti ne sole adverba, sed ankaŭ adjektiva

    • Rimarko: Z. klarigis, ke «kiam la senco tion postulas, ni tre bone povas uzi adverbon en la senco de prepozicio […]. Se la adverbo devenas de verbo transira (kiu postulas akuzativon), tiam ankaŭ la adverbo-prepozicio konservas tiun saman econ kaj estas uzata kun la akuzativo: koncerne tion = kio koncernas tion; rilate tion = kio rilatas tion; se la adverbo anstataŭas vorton, kiu povas ligiĝi kun substantivo nur per ia prepozicio, tiam ankaŭ la adverbo akceptas post si tiun prepozicion: kaŭze de tio = pro la kaŭzo de tio; responde al via demando = kiel respondo al via demando».

En aliaj lingvoj

    • La angla: adverb
    • La belorusa: прыслоўе
    • La bretona: adverb
    • La ĉeĥa: adverbium, příslovce
    • La franca: adverbe
    • La germana: Adverb, Umstandswort
    • La hispana: adverbio
    • La hungara: határozószó
    • La itala: avverbio
    • La malaja: kata keterangan
    • La nederlanda: bijwoord
    • La pola: przysłówek
    • La portugala: advérbio
    • La rusa: наречие
    • La slovaka: príslovka
    • La sveda: adverb