Vorto: -em
-
Sufikso montranta inklinon aŭ tendencon al io.
Rimarko: La adjektiva finaĵo a kaj la sufikso ec donas al la sufikso em la sencon de daŭra aŭ kutima inklino: kolerema; ŝparema; nelaciĝema spirito; kiel rapidemaj bildoj de magia lanterno; ŝi forpuŝadis tiujn dubojn de si kiel ion tro altrudiĝeman, tro pezan por ŝiaj fortoj; kredemeco. Male la simpla substantiva finaĵo o prefere donas al em la sencon de nedaŭra, pasanta inklino: senti dormemon, vomemon.
-
Inklino manifestiĝanta kiel deziro aŭ volo.
laborema, manĝema
purema
verema
muzikema
Rimarko: Kun adjektiva aŭ substantiva radiko oni povas neprigi la volatecon anstataŭigante la sufikson em per la sufikse uzata radiko am: verama, gastama, glorama.
-
Inklino ekstervola, tendenco, kapablo fortigita per naturaj aŭ akiritaj ecoj, kondiĉoj probabligantaj aŭ faciligantaj koncernan agon aŭ evoluon al koncerna stato.
kolerema, babilema, timema
malsanema
dormema, vomema
falsema buŝo; virtema
ĉastema
ŝparema, malŝparema
dogmema
altrudiĝema, batalema; singardema
ofendiĝema, nekredemeco
drinkemulo
-
Elmetita al io kio kapablas produkti indikitan efikon.
mortema, pereema, brulema, erarema, pekema, frakasiĝema
En aliaj lingvoj
- La germana: -freudig, -begierig, -haft
- La hungara: vmire hajlamos
- La portugala: sufixo que indica hábito, propensão, inclinação, tendência para.