Vorto: ĥo

  1. Nomo de la dek unua litero de la Esperanta alfabeto:.

    • Rimarko: Oni legas en la PIV-oj kaj aliaj aŭtoritataj libroj, ke «La Lingva Komitato aprobis en 1921 la laŭvolan anstataŭigon de ĥo per k «en la okazoj, kiam ĝi senpere sekvas post la litero r». Nuna tendenco vastigas tiun permeson al aliaj vortoj.» Fakte formala decido pri tio en la jaro 1921ª ne okazis.

    • Rimarko: Iuj opinias, ke la tendenco k-igi ĥo-on estas etnocentrisma fare de anoj de lingvoj, kiuj ne konas la sonon.

    • Rimarko: La litero ĥo estas fundamenta: maloftigo de ĝia uzo, celanta ĝian malaperigon el la lingvo, estas kontraŭfundamenta.

    • Rimarko: La distingo inter k kaj ĥ, responda al la greka-latina distingo inter c kaj ch, estas utila por rekoneblo kaj nekonfuzeblo de la scienca terminaro. Vidu notojn ĉe ĥilo, ĉilo, kinino, kromo.

  2. ĥo-fobio

En aliaj lingvoj

    • La franca: h (fortement aspiré)