Vorto: ĝi

  1. Pronomo de la tria persono en singularo, por montri aĵon aŭ estulon aŭ beston, kies sekson oni ne bezonas precizigi.

    • la tranĉilo tranĉas bone, ĉar ĝi estas akra

    • la infano ploras, ĉar ĝi volas manĝi

    • El sub la kanapo la muso kuris sub la liton, kaj nun ĝi kuras sub la lito

    • por aferoj, objektoj, kaj ankaŭ por bestoj ni uzas la pronomon "ĝi", ĉar en tiaj okazoj la sekso ne ekzistas

    • ĉu ĝi estas vi? jes, ĝi estas mi

    • ĉu ĝi estas ebla, ke..

    • Rimarko: Zamenhof konsilas uzi la vorton ĝi nur por anstataŭi objekton aŭ aferon, same kiel li anstataŭas personon, sed ne uzi tiun ĉi pronomon ĉe senpersonaj kaj senobjektaj esprimoj kiel: pluvas; hodiaŭ estas varme; estas eble ke; tio estas ebla. Kelkfoje Z uzas ĝi anstataŭ tio: mi konvinkiĝis, ke la materialo por la vortaro devas esti romana-germana, ŝanĝita nur tiom, kiom ĝin postulas la kondiĉoj de la lingvoZ; ĝi estas tiu nokto, kiu estas dediĉata al la EternuloZ.

En aliaj lingvoj

    • Ido: olu, ol, lu
    • La angla: it
    • La belorusa: яно
    • La bulgara: то
    • La ĉina: 它 [tā]
    • La finna: se
    • La franca: il (neutre), elle (neutre)
    • La germana: es
    • La greka: αυτό, εκείνο
    • La hebrea: זו, זה, היא, הוא
    • La hispana: ello
    • La hungara: ő (az), az (személyes névmás)
    • La indonezia: dia (selain manusia)
    • La itala: esso, essa
    • La japana: それ (人以外の事物・生物)
    • La nederlanda: het
    • La okcidentfrisa: it
    • La pola: on, ona, ono, to
    • La portugala: ele, ela
    • La rusa: оно
    • La sveda: den, det
    • Tokipono: ona
    • Volapuko: on