Vorto: ĉefo
-
Ĉefulo, persono havanta superan, honoran rangon, kutime ordonpova.
tio estas la filoj de Esav, kaj tio estas iliaj ĉefoj
kun li iris ĉiuj servantoj de Faraono, la ĉefoj de lia domo kaj ĉiuj ĉefoj de la lando Egipta
iru, kaj kunvenigu la ĉefojn de Izrael
Herodo pro sia naskotago faris vespermanĝon al siaj nobeloj kaj milestroj kaj ĉefoj de Galileo
la ĉefo de la familio
la soldatoj rigardis lin kun fiero la ĉefoj kun miro
konstanta ĉefo prezentas gravan maloportunaĵon por nia afero
ĉefo de oficejo
kaj kun vi estu po unu homo el ĉiu tribo, homo, kiu estas ĉefo en sia patrodomo
la Ĉefo
Rimarko: Pro nacilingvaj tradicioj, el ĉiuj eblaj sencoj de la derivaĵo «ĉefo»: «ĉefaĵo», «ĉefeco», «ĉefulo», reale estas uzata nur la malplej regula (kvankam ja ne malregula) senco ĉefulo.
Rimarko: Sekve de tiu streĉo la aŭtoroj de PV prezentas la vortelementon ĉef kiel substantivan radikon kun la senco ĉefulo. Tio kreas aliajn problemojn: ĉefmanĝo, ĉefartikolo, ĉefaĵo kaj tiel plu ne redukteblas al «ĉefula manĝo» kaj tiel plu; PIV kaj PAG tiun prezenton malakceptis. Fakte temas pri du sendependaj pruntoj, do pri homonimoj.
En aliaj lingvoj
- La angla: chief
- La belorusa: шэф, начальнік, галава, правадыр
- La bulgara: шеф, началник, глава, вожд
- La ĉeĥa: šéf, vedoucí
- La franca: chef, supérieur (personne)
- La germana: Chef
- La hispana: jefe
- La itala: capo
- La nederlanda: baas, chef
- La norvega: sjef
- La pola: szef, naczelnik, przełożony, głowa (np. rodziny), wódz
- La portugala: chefe
- La rumana: şef
- La rusa: шеф, начальник, глава, вождь
- Volapuko: cif